Tak mi się cholernie wydaje ważne być częścią czegoś większego. Może stąd bierze się ten pęd do grupowej przynależności. Odkąd pamiętam do czegoś należałam, miałam znajomych i od pierwszej klasy liceum zawsze miałam chłopaka. Ale tak naprawdę do nikogo się nigdy nie przywiązywałam. Nie nauczyłam się nawiązywać trwałych relacji. Poznałam bardzo wiele osób, ale tylko z garstką utrzymuje jakiś tam kontakt. Chyba bardziej przywiązuję się do rzeczy. Mimo wielu przeprowadzek mam swoje pudło, taszcze w nim wspomnienia czyli tzw do niczego nieprzydatne drobiazgi, które tylko dla mnie stanowią większą wartość i trudno byłoby mi się z nimi rozstać. Nauka z życia płynąca jest dość prosta, nie trzeba być ekstrawertykiem (choć ci mają łatwiej). Wszystko na świecie dąży ku uspołecznianiu. Praca w grupie zaczyna się już w podstawówce, a potem wlecze się przez liceum i czasem przydaje się na studiach:) W biurowcach też coraz częściej pracuje się w otwartych przestrzeniach, które nie sprzyjają tym którym łatwiej się skupić w samotności. Pomimo badań dowodzących o przewadze introwertyków pod względem IQ czy kreatywności. Na całe szczęście udało mi się trafić na człowieka który tak jak ja niezbyt przywiązuje się do ludzi. Nie chcemy jednakowoż wychować naszego dziecka na odludka. Zwiedzam więc z Lili różniaste kluby Malucha, których odnotowuje w ostatnim czasie wysyp. Chcę żeby poznawała inne dzieci, uczyła się od nich i nie krytykuje integracji jako zło konieczne. Trochę sztampowo i podręcznikowo, trochę zmuszona przez niekorzystne zimowe warunki, chcę jej dostarczyć jak najwięcej możliwości korelacji z innymi astronautami, którzy uczą się dopiero wykorzystywać naszą planetę. Tak jak my będzie miała wybór. Może zostać samotnikiem albo wybrać się nieznaną nam ścieżką bycia ekstrawertykiem. Bo co jak co ale baby jednak lubią być w centrum zainteresowania. A jakoś tak wylosowało że rośnie nam niezła babeczka…
Polecam wykład na temat potęgi introwertyków:
